Καλά του έκαναν;

- ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ;

Προβληματίζει η εικόνα του Άντερς Μπρέιβικ καθώς τον βλέπουμε χαμογελαστό να «βγάζει τη γλώσσα» σε μια ολόκληρη χώρα έχοντας αφήσει πίσω του 84 πτώματα πριν 3 χρόνια. Τον θυμάμαι να οδηγείται σαν κύριος στην δικαιοσύνη λες και δεν είχε μακελέψει μια ολόκληρη χώρα, σα να μην είχε στραφεί ενάντια σε μια ολόκληρη κοινωνία, λες και δεν ήταν εχθρός της δημοκρατίας των ψυχρών Νορβηγών.

Άλλα ήθη, άλλα έθιμα θα πει κανείς. Άλλη δημοκρατία θα πω εγώ και άλλη αστυνομία θα πω εγώ και ας παρεξηγηθώ. Προφανώς το κράτος των Νορβηγών υπολείπεται αντανακλαστικών και οι Nορβηγοί αστυνομικοί βλέπουν διαφορετικά το επάγγελμά τους από τους Έλληνες συναδέλφους τους.

Μάλλον οι ψυχροί αστυνομικοί στη Νορβηγία είχαν στα χέρια τους έναν κατηγορούμενο που έπρεπε να οδηγηθεί στην δικαιοσύνη ώστε να λογοδοτήσει, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους στην Ελλάδα που λειτουργούν οι ίδιοι σαν τιμωροί και εκδικητές.

Και κάποιοι φυσικά χειροκροτούν, κάποιοι υπερθεματίζουν. Καλά του έκαναν απαντούν κάποιοι υπερασπιζόμενοι τη στάση των σωφρονιστικών υπαλλήλων στη δολοφονία του Ιλί Καρέλι, ιεραρχώντας με τον τρόπο αυτό την παραβατικότητα και δικαιολογώντας την χρήση βίας.

Δεν μας λένε όμως και δεν δικαιολογούν την αντίδρασή τους σε κάποια άλλα περιστατικά. Ας πούμε, πως αντέδρασαν με τους  δύο νταήδες που έσφαξαν έναν μεροκαματιάρη που τους έκλεινε το δρόμο με το ποδήλατο; Πως αντέδρασαν με τον δολοφόνο του Π.Φύσσα; Πως αντέδρασαν όταν έπιασαν έναν πρώην υπουργό να έχει κλέψει έναν ολόκληρο προυπολογισμό μιάς χώρας; Πως αντέδρασαν όταν έπιασαν ένα τσούρμο από μπάτσους που πουλούσε πρέζα σκορπώντας το θάνατο και ξεφτιλίζοντας τους ίδιους;

Αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία ας κοιτάξουμε το χαμογελαστό πρόσωπο του Μπρέιβικ στη Νορβηγία. Αν θέλουμε να μιλάμε για υποκρισία όμως ας θυμηθούμε τα χειροκροτήματα στους «σάπιους» αστυνομικούς με την πρέζα.

Λοιπόν; Καλά του έκαναν;



- Ένα περσινό άρθρο του Πέτρου Κατσάκου, προσαρμοσμένο στο πρόσφατο περιστατικό αυτοδικίας.

Η Ευρώπη των λαών - Όμορφα ψέματα στα παιδιά μας

Το βιβλίο Γεωγραφίας της Ε’ Δημοτικού ανήκει στην καινούρια γενιά βιβλίων που ενθαρρύνουν τη συζήτηση καθηγητή και μαθητών μέσα στην τάξη. Προτείνονται συζητήσεις για τους κανονισμούς της Ε.Ε., για το πώς ρυθμίζουν ζητήματα της καθημερινότητας «διαμορφώνοντας καλύτερη ποιότητα ζωής» ή για το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν τα χρήματα που δίνει η Ε.Ε ώστε «να πετύχουμε τη μεγαλύτερη βελτίωση της ζωής μας και της ανάπτυξης της πατρίδας μας» ή η κουβέντα για «τα πλεονεκτήματα που μας παρέχει το ευρώ στις μετακινήσεις μας, στις συγκρίσεις των τιμών κτλ.». Όμως, αναρωτιέμαι σε ποια βάση θα τεθούν από τη μεριά των εκπαιδευτικών τα διάφορα θέματα. Άραγε τα παιδιά θα ενημερωθούν ποτέ ότι στα κράτη-μέλη εντός Ε.Ε και Ευρωζώνης, πάντα σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, τα ποσοστά της φτώχειας για το 2011 ήταν:

– Βουλγαρία 49,10% (3.750.000 άνθρωποι περίπου),

– Ρουμανία 40,30% (8.660.000 άνθρωποι περίπου),

– Ελλάδα 31,00% (3.490.000 άνθρωποι περίπου),

– Ιρλανδία 29,40% (1.323.000 άνθρωποι περίπου),

– Ιταλία 28,20% (16.890.000 άνθρωποι περίπου),

– Ισπανία 27,00% (12.460.000 άνθρωποι περίπου),

– Πορτογαλία 24,40 % (2.600.000 άνθρωποι περίπου).

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πανίσχυρη Γερμανία που αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης, η φτώχεια αγγίζει το 19,90%, ποσοστό που μεταφράζεται σε 16.500.000 ανθρώπους περίπου. Τα ποσοστά παρουσιάζονται εδώ και σε απόλυτους αριθμούς με αναγωγή στον πληθυσμό του 2011, διότι η φτώχεια δεν αφορά στατιστικούς δείκτες, αφορά ζωές.



Οι άστεγοι στο στόχαστρο


Στα κράτη μέλη της Ε.Ε., οι άστεγοι ξεπερνούν τα 3.000.000 ανθρώπους. Αυτή ήταν στις αρχές του 2012 η εκτίμηση από την ίδια την Ε.Ε., ωστόσο ο αριθμός αυτός αμφισβητείται καθώς είναι κατά πολύ μικρότερος σε σύγκριση με τους αριθμούς που δίνουν άλλοι οργανισμοί. Γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα ρωτούσε η ανιψιά μου; Μα διότι, όπως δήλωσε ο επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, «οι κοινοτικές υπηρεσίες δεν έχουν καταγράψει τον αριθμό των αστέγων στην Ευρώπη, διότι δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί ακριβώς ο όρος του αστέγου». Ίσως μάλιστα, επειδή ακριβώς ο όρος του αστέγου δεν έχει προσδιοριστεί στην Ε.Ε., να καλλιεργείται σε κάποια κράτη-μέλη ένα εχθρικό κλίμα εναντίον των αστέγων και να ενθαρρύνεται η ποινικοποίηση της επαιτείας. Στο πλαίσιο εννοείται της προσπάθειας για βελτίωση της ποιότητας ευρωπαϊκής ζωής… Πιο συγκεκριμένα:

– Στην Ισπανία, η Ana Botella, δήμαρχος της Μαδρίτης ετοιμάζει σχέδιο νόμου σύμφωνα με το οποίο στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης των πολιτών θα τιμωρούνται ορισμένες συμπεριφορές, με επιβολή κυρώσεων και πρόστιμο 750 ευρώ. Το μέτρο θα αφορά όσους ζητιανεύουν στις εισόδους εμπορικών κέντρων, γραφείων, σχολείων και νοσοκομείων, κοιμούνται σε παγκάκι ή πωλούν χαρτομάντιλα στα φανάρια για να εξασφαλίσουν ένα γεύμα. Το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και τα 3.000 ευρώ αν πραγματοποιείται επαιτεία συνοδεία παιδιού (άρθρο του Bruno Garcia Gallo, El Pais, 8.10.2013).

– Στη Σουηδία, το ακροδεξιό κόμμα Δημοκράτες της Σουηδίας κατέθεσε πρόταση στο Κοινοβούλιο, με την οποία ζητά η επαιτεία από ξένους να αποτελεί λόγο απέλασης από τη χώρα και απαγόρευσης εισόδου σε αυτή για πάντα (άρθρο Agence France-Presse, 7.11.2013).

– Στη Νορβηγία, η κυβέρνηση συνασπισμού, στην οποία συμμετέχει το συντηρητικό φιλελεύθερο Κόμμα της Προόδου, θέλει να επιτρέψει στους δήμους να ενσωματώσουν απαγόρευση της επαιτείας στις τοπικές αστυνομικές διατάξεις τους. Ένα μέτρο που στοχεύει κυρίως στην απομάκρυνση των Ρομά από τη χώρα (άρθρο της Helen Collins, Daily Mail, 9.10.2013).

– Στην Ουγγαρία, το κοινοβούλιο συζητά ένα νομοσχέδιο που θα επιτρέπει στις τοπικές αρχές να επιβάλλουν πρόστιμο μέχρι και φυλάκιση σε αστέγους. Μάλιστα, δεν είναι η πρώτη φορά που ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, εφόσον και το 2011 ένας σχετικός τοπικός νόμος στη Βουδαπέστη επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα με πρόστιμα ύψους μέχρι 650 δολαρίων ή ακόμη και με ποινή φυλάκισης (άρθρο της Kristina Jovanovski, Aljazeera, 29.9.2013).

– Στη Γαλλία, ο υπουργός Εσωτερικών του 2011 Claude Gueant θέσπισε νόμο για την «επιθετική επαιτεία». Όπως δήλωσε, αναφερόμενος κυρίως στους Ρομά, στόχος είναι «να επιστρέψουν οι παραβάτες στη χώρα καταγωγής τους είτε εθελοντικά είτε διά της βίας». Το πρόστιμο που επιβάλλεται σε όσους παρανομούν επαιτώντας είναι 38 ευρώ (άρθρο του Henry Samuel, The Telegraph, 13.9.2011).

– Στην Ιταλία, το 2008 η Βενετία έγινε η πρώτη ιταλική πόλη που απαγόρευσε την επαιτεία επιβάλλοντας πρόστιμα από 25 μέχρι 50 ευρώ. Ο Augusto Salvadori του Βενετικού Τμήματος Αστικών Υποθέσεων είχε δηλώσει ότι «το σύνολο του πληθυσμού της Βενετίας ήθελε αυτό το μέτρο ενάντια στην επαιτεία διότι είναι ενοχλητικό για τους πολίτες και τους τουρίστες, βλάπτει την εικόνα της Βενετίας και κάνει το περπάτημα μέσα στην πόλη ακόμα πιο δύσκολο» (άρθρο του Nick Pisa, The Telegraph, 24.7.2008).

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Γεωγραφίας προτείνεται επίσης συζήτηση στην τάξη και για τα πλεονεκτήματα του ευρώ!!!

 —Απόσπασμα απο το άρθρο του Π.ΚΟΤΣΩΝΗ: “Tι ωραία ψέματα - Η Ευρωπαική Ένωση μέσα απο το βιβλίο Γεωγραφίας της Ε’ Δημοτικού”
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

Ρατσισμός - Η πυραμίδα του μίσους

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Δεν γίνεσαι έτσι εύκολα ρατσιστής ή κοινωνικά αυτιστικός, όπως θέλετε πείτε το. Προσωπικά μεγάλωσα μέσα σε μια ακατανόητα φασιστική προπαγάνδα που βάση της είχε το σχολείο. Και επειδή τα πάντα είναι θέμα παιδείας, φανταστείτε πώς έβγαινε από το σχολείο ο μέσος Έλληνας μαθητής, όταν επί 12 χρόνια άκουγε σε καθημερινή βάση απίστευτες όσο και επικίνδυνες βλακείες.

  Ρατσιστές απέναντι στον ίδιο τον λαό.

Βλακείες για το ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων, οι οποίοι όταν έφτιαχναν Παρθενώνες όλοι οι άλλοι τρώγανε βελανίδια πάνω στα δέντρα, μπούρδες του στιλ «πας μη Έλλην, βάρβαρος», ακόμα και με το περίφημο «φιλότιμο», λέξη που όπως μας έλεγαν, δεν υπάρχει στο λεξικό καμίας άλλης γλώσσας. Κανείς τους φυσικά δεν φρόντισε να συμπληρώσει ότι η συγκεκριμένη λέξη υπήρχε στο δικό μας λεξικό για να μας θυμίζει κάτι που χάνεται τόσο εύκολα όταν καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα στην πάρτη σου και το συνολικό καλό.
Η έλλειψη αλληλεγγύης είναι το πρώτο πάτημα για την ανάπτυξη του ρατσισμού. Όταν δε σε νοιάζει ο διπλανός σου και κατ’ επέκταση ο διπλανός του διπλανού σου και πάει λέγοντας, αυτό-εγκλωβίζεσαι σε αδιέξοδα, τα οποία οδηγούν στο εύκολο και ανέξοδο μίσος απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε διαφέρει από σένα ή απειλεί τα δικά σου σχέδια, τις δικές σου επιδιώξεις. Ο ρατσισμός δεν έχει να κάνει μόνο με το χρώμα της επιδερμίδας, την ονομασία της φυλής ή τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής ομάδας.

Η ανωτερότητα του Έλληνα

Είναι πολύ βαθύτερος από όσο πολλοί πιστεύουν. Στην Ελλάδα μάθαμε ότι οτιδήποτε μας βολεύει, είναι καλώς καμωμένο. Οι βρωμιές, οι απάτες, οι τρικλοποδιές, τα παραθυράκια, οι πουστιές, είναι όλα θεμιτά, αρκεί να μας εξυπηρετούν. Στην αντίθεση περίπτωση, είναι κατακριτέα και καταδικαστέα. Το ρουσφέτι, οι «υπόγειες» εξυπηρετήσεις, οι μίζες, οι λαμογιές, δεν μας ενοχλούν αν μας βολεύουν. Όμως οι κραυγές αγανάκτησης όταν όλα αυτά ευνοούν κάποιον άλλο, βγαίνουν εντελώς αβίαστα από το λαρύγγι μας σε μια σαλεμένη προσπάθεια όχι εφαρμογής της – όποιας – δικαιοσύνης, αλλά αφαίρεσης ενός δικαιώματος που θεωρούμε δικό μας κεκτημένο και μόνο.
Ο Έλληνας έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο. Όχι συγκεκριμένα απέναντι σε κάτι ή σε κάποιους, αλλά γενικά. Ανώτερος, τελεία. Έτσι τον έμαθαν οι δάσκαλοι, η οικογένεια, οι συγγενείς, οι παπάδες, πειθήνια όργανα όλοι αυτοί της χειραγώγησης που επέβαλαν οι φωστήρες της εξουσίας και η εκκλησία, διαστρεβλώνοντας όχι μόνο την ιστορία, αλλά και την ίδια την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Η προδιάθεση υπήρχε, μην γελιόμαστε. Και τα «διδάγματα», περισσότερο ανήθικα από ηθικά, φύτρωσαν για τα καλά στις προηγούμενες δεκαετίες για να θερίζουμε σήμερα όχι απλά ανέμους, αλλά βούρκο και βόθρους.

  Το έγκλημα της Μανωλάδας.

Τα καθάρματα της Μανωλάδας, για να θυμηθώ μόνο ένα παράδειγμα, αντιπροσωπεύουν με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο τον επιτυχημένο οικογενειάρχη και επιχειρηματία που τις Κυριακές θα αφήσει τον οβολό του στον δίσκο της εκκλησίας και ακολούθως δεν θα διστάσει ακόμα και να σκοτώσει τον κάθε «άπλυτο καργιόλη» που νομίζει ότι θα πληρωθεί για τη δουλειά που κάνει. Στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες Μανωλάδες με τα αντίστοιχα αποβράσματα που «υφαίνουν» τον κοινωνικό ιστό με τον τρόπο που βολεύει τα άρρωστα μυαλά τους και πάνω απ’ όλα με την απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης από τις τοπικές κοινωνίες και τις αρχές.

ΚΡΑΤΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ & ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ο ρατσισμός σε όλες ανεξαιρέτως τις μορφές του, είναι βαθιά ριζωμένος στην Ελλάδα, σε όλο το οικοδόμημα της πυραμίδας. Αθεράπευτοι ρατσιστές είναι οι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας, ρατσιστές απέναντι σε οποιονδήποτε, είτε Έλληνα είτε ξένο. Όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να διατηρήσεις τη θεσούλα σου, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο, ξεπουλάς ότι βρεθεί μπροστά σου. Και αυτό το ξεπούλημα είναι ο χειρότερος σπόρος ρατσισμού. Καταστρέφοντας τις ζωές των πολλών, σπέρνεις – εν γνώσει σου – το μίσος, χρησιμοποιώντας το ως ασπίδα σε ένα μικρόψυχο – για να μην πω σκατόψυχο – διαίρει και βασίλευε.
Η εκκλησία έχει χιλιοπαίξει το οργανωμένο παραμυθάκι της ορθοδοξίας και των «άλλων», των αλλόθρησκων, ξεχνώντας τον «πλησίον» όταν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε αυτόν και τον πλούτο. Η εξουσία της διαιωνίζεται με τον πιο άρρωστο τρόπο σε μια άρρωστη χώρα που αιμορραγεί φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις, ανίκανη να αντισταθεί σε έναν κατήφορο που δεν έχει τέλος. Τα «όργανα» όλων αυτών, ξεχειλίζουν επίσης από ρατσισμό. Η αστυνομία, οι δημόσιες υπηρεσίες, η τηλεόραση (κρατική και ιδιωτική), ο Τύπος, τα δήθεν «πρότυπα» που προβάλλονται από άθλιους υπανθρώπους, ορίζοντας με το έτσι θέλω την κουλτούρα, την αισθητική και τον πολιτισμό στις χειρότερες μορφές τους.

  Οι δολοφόνοι της ΧΑ μπήκαν μέσα στη Βουλή.

Όταν είσαι αμόρφωτος, άξεστος, απαίδευτος και δέσμιος μιας υποκουλτούρας που σου πιλατεύει το κεφάλι από το πρωί μέχρι το βράδυ με σκουπίδια και ξερατά, όση θετική προδιάθεση και να έχεις απέναντι στη διαφορετικότητα, θα υποκύψεις στο τέλος και θα πεις «δεν πα να γαμηθεί ο έτσι ή ο αλλιώς». Και όταν εξαφανιστεί η αλληλεγγύη και η ανεκτικότητα, τότε ο ρατσισμός ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχτεί τον «αποπροσανατολισμένο». Να του δείξει ότι εδώ είμαστε «εμείς» και απέναντι οι «άλλοι». Και όποιον πάρει ο χάρος. Γιατί οι «άλλοι» δεν είναι απλώς οι διαφορετικοί, αλλά είναι ο «κίνδυνος» που ελλοχεύει με τον άλφα, ή τον βήτα ή οποιονδήποτε τρόπο.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΑ

Και κάπως έτσι βλέπουμε σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να σέρνονται στο άρμα των πιθηκάνθρωπων της Χρυσής Αυγής. Μην γελιέστε. Δεν έγιναν τώρα ρατσιστές ή φασίστες όλοι αυτοί. Όχι. Το είχαν μέσα τους το σαράκι. Μην υποτιμάτε τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ούτε τις αντιπολιτεύσεις, ούτε τους διαπλεκόμενους. Βρήκαν, δημιούργησαν τρόπους όλοι αυτοί να εκμεταλλευτούν την προδιάθεση και να την οδηγήσουν εκεί που ήθελαν. Ο Αλβανός, ο Βούλγαρος, ο Ρουμάνος, ο Πολωνός, ο Ουκρανός, ο Ρώσος, είναι όλοι τους κλέφτες ή έστω εν δυνάμει λωποδύτες. Έτσι δεν μας έμαθαν;
Και δεν έμειναν εκεί. Προχώρησαν και πάρα πέρα. Μας έκαναν ρατσιστές απέναντι στους εργάτες, στους απολυμένους, σε όλους αυτούς που διεκδικούν όχι πια ένα καλύτερο αύριο αλλά στον ήλιο μοίρα, στους νέους, στους γέρους, στους συνταξιούχους, στους ανάπηρους. Μας έκαναν ρατσιστές απέναντι στην τέχνη, στη μουσική, στην επανάσταση, στη μαγεία της εφηβείας, στον έρωτα, στην ελεύθερη επιλογή του συντρόφου μας, στην ευτυχία τη δική μας αλλά και των άλλων. Στο χρώμα της επιδερμίδας, στο κοινωνικό και οικονομικό στάτους, στην καταγωγή, σε όλα.

  Ο Οδυσσέας Τσενάι, ένα ακόμα θύμα του ρατσισμού στην Ελλάδα.

Το χειρότερο όμως είναι ότι γίναμε ρατσιστές απέναντι στην ίδια τη ζωή. Κοιτάμε στραβά το χαμόγελο του άλλου, τη χαρά του, την επιτυχία του. Εξετάζουμε διεξοδικά πλέον τις «παραμέτρους» και κρίνουμε πικρόχολα. Είμαστε «απολιτίκ», αλλά έχουμε άποψη για όλα. Και η άποψή μας είναι γεμάτη μίσος και αρνητισμό. Η καθημερινότητά μας είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ρατσισμού μας. Παρκάρουμε στις μπάρες των ανάπηρων, γεμίζουμε καρέκλες τα περάσματα των τυφλών, στοιβάζουμε σκουπίδια όπου λάχει, καταπατούμε κάθε έννοια σεβασμού απέναντι σε κοινωνικές ομάδες που χρειάζονται τη βοήθεια και τη συμπαράστασή μας, στάζουμε δηλητήριο για το κωλόπαιδο που κρατάει τη σημαία, όχι τόσο επειδή είναι Αλβανός, αλλά γιατί δεν είναι ο δικός μας ο «λεβέντης».

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ Χ.Α

Τα σιχάματα της εξουσίας κατάφεραν να μετατρέψουν σε σιχάματα και τους «υπηκόους» τους. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια, απλά σωστά οργανωμένη. Τα χρυσαύγουλα έγιναν οι Πραιτοριανοί του καθεστώτος και η εγκληματική τους δράση βαφτίστηκε πολιτική άποψη. Οι φονιάδες μπήκαν στη Βουλή, ανέβηκαν στο βήμα της και ασελγούν καθημερινά απέναντι στη «δημοκρατία». Αλλά ποιος μπορεί να είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως το πολίτευμα είναι δημοκρατικό; Αν ήταν έτσι, η ίδια η δημοκρατία θα είχε μηχανισμούς για να προστατευθεί από κοινούς εγκληματίες του ποινικού δικαίου.
Αντ’ αυτού, οι κυριλέ φονιάδες, οι άλλοι, οι του κυβερνητικού συνασπισμού, εκμεταλλεύονται μια χαρά την παρουσία των αποβρασμάτων της ΧΑ και κινούν τα νήματα όπως τους βολεύει, χτίζοντας γερά θεμέλια στην αποδόμηση κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όταν εκλείπει η έννοια της ισότητας, τότε αναπτύσσεται μοιραία και ραγδαία ο κοινωνικός αυτισμός. Χάνονται αξίες πάνω στις οποίες βασίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξαφανίζονται τα «όπλα» εναντίον του ρατσισμού. Η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η συμπάθεια, η ανεκτικότητα και πάνω απ’ όλα η διάθεση αντίστασης σε ένα σύστημα που είναι σάπιο από επιλογή.

  Τα τάγματα εφόδου των πιθηκανθρώπων της ΧΑ.

Κι εμείς καθόμαστε τώρα και συζητάμε για την 21η Μαρτίου που είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού. Ο εγωπαθής Έλληνας, αυτός που μεγάλωσε μέσα στη βρωμιά της μεταπολίτευσης και γαλουχήθηκε με την ανηθικότητα και την αθλιότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν μου φαίνεται να έχει καμία ιδιαίτερη διάθεση να αλλάξει. Το χειρότερο είναι ότι στην συνειδητοποιημένη του επιλογή να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι «ταγοί» του «έθνους», προκαλεί την κοινωνική ασφυξία και σε όσους διαφωνούν με αυτές τις πρακτικές και νιώθουν πεταμένοι στη γωνία. Πρόκειται για την μειοψηφία που αλλιώς ονειρεύτηκε τη ζωή της. Που δεν θέλησε να βρεθεί απέναντι, αλλά δίπλα, μαζί με τους υπόλοιπους και να διεκδικήσει ένα ανθρώπινο σήμερα και ένα καλύτερο αύριο.
Για όλους αυτούς που δεν ξεγελάστηκαν ούτε παρασύρθηκαν από τον βόθρο της άρχουσας τάξης και τα εκάστοτε υποχείριά της, που δεν κρίνουν τον συνάνθρωπό τους ούτε από την καταγωγή του, ούτε από το χρώμα του, ούτε από την οποιαδήποτε διαφορετικότητά του, που πιστεύουν ακόμα στον σεβασμό, στην αποδοχή, στην αλληλεγγύη, στη συντροφικότητα, στην αγάπη, στη ζωή, τα λόγια του μεγάλου Ισπανού φιλόσοφου, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη: «Ο φασισμός γιατρεύεται διαβάζοντας, ο ρατσισμός γιατρεύεται ταξιδεύοντας».


Θανάσης Κρεκούκιας 

Έμμεση "Δημοκρατία" = Άμεση Κλεπτοκρατία

Έμμεση "Δημοκρατία" = Άμεση Κλεπτοκρατία

«Είναι πουτάνας γιος, αλλά είναι δικός μας».

Πρόεδρος Τρούμαν

για τον δικτάτορα της Νικαράγουα Σομόζα




ΕΞΟΥΣΙΑ ΙΣΟΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Υπήρχε, υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει «έντιμη εξουσία»; Αναμφίβολα, όχι.

Η εξουσία είναι πάντοτε ταυτόσημη με τη διαφθορά και ασκείται προς ίδιον όφελος των (κατά κανόνα, ανεπάγγελτων) επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται.

 Από τα ομηρικά έπη μέχρι τις μέρες μας, η εξουσία εμφανίζεται συνώνυμη με την κατάχρηση και τη διαφθορά. Κι όσο πιο ισχυρή είναι η εξουσία τόσο πιο αχαλίνωτη είναι η κατάχρηση και η διαφθορά που εμπεριέχει.

 • Κατά τον Όμηρο
Στην «Οδύσσεια», η εξουσία είναι η μυθική Κίρκη που μεταμορφώνει τους λεγόμενους «πολιτικούς άνδρες», με τη μέθη της αρχομανίας («φάρμακα λυγρά») και τη δύναμη της υπεροχής («ράβδω πεπληγυία») σε χοίρους γρυλλίζοντες. (Κ. Σιμόπουλος: Η διαφθορά της εξουσίας, σ. 59).

• Κατά τον Αριστοτέλη
«Η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων». (Πολιτικά, 1308b, 14)

• Κατά τον Σαίξπηρ
«Έχεις δει μαντρόσκυλο να γαυγίζει ζητιάνο και να τρέχει ο φουκαράς κι ο σκύλος να τον κυνηγάει; Ε, τότε είδες την επίσημη εικόνα της εξουσίας… Ντύσε το έγκλημα με χρυσό θώρακα και θα σπάσει η σκληρή λόγχη του νόμου χωρίς να τον πειράξει. Ντύσε το με κουρέλια, κι ένας τζουτζές με άχυρο θα τον τρυπήσει». (Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ληρ, πράξη Δ’)

• Κατά τον ποιητή Shelley,
«η εξουσία είναι σαν την πανούκλα, μολύνει οτιδήποτε αγγίζει».

• Κατά τον Balzac
«Κάθε εξουσία είναι μια συνωμοσία διαρκείας». (Balzac: Για την Αικατερίνη των Μεδίκων)

• Κατά τον Γάλλο συγγραφέα HenrydeMontherland
«Δεν υπάρχει εξουσία. Υπάρχει μόνο κατάχρηση εξουσίας και τίποτα άλλο». (H. De Montherland, Ο Καρδινάλιος της Ισπανίας, Gallimard)

• Κατά τον Άγγλο πολιτικό και ιστορικό EdwardDalberg,
«η εξουσία είναι η πιο διηνεκής και αποτελεσματική από τις αιτίες που προκαλούν τον ξεπεσμό και τη διάβρωση των ατόμων».

 Η εξουσία και η ηθική είναι έννοιες αλληλο-αποκλειόμενες με αποτέλεσμα τα πολιτικά αξιώματα να συνυφαίνονται με ένα διαρκές ανήθικο «δούναι και λαβείν».

 ΠΟΛΙΤΙΚΗ

• Κατά τον MaxWeber
«πολιτική είναι ο αγώνας για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας… για τη νομή των δημοσίων θέσεων». (Η πολιτική ως επάγγελμα). Και, ακριβώς, επειδή πρόκειται για «κατάκτηση», εκφράζεται με στρατιωτικούς όρους (προεκλογική εκστρατεία, εκλογική μάχη, μονομαχία, διαξιφισμοί, κ.α.), και διεξάγεται με πανουργα και δόλια μέσα (εξ’ ου και η χρήση των όρων πολιτικό παιχνίδι, κανόνες του παιχνιδιού, κ.α.).

• Κατά τον PaulValery
«πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά». (TelQuel)

 • Κατά τον HenrydeMontherland
«η θρησκεία είναι η επονείδιστη αρρώστια της ανθρωπότητας, η πολιτικήείναι ο καρκίνος της».

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

• Κατά τον MaxWeber
«Oι πολιτικοί διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και, κυρίως, για την εξασφάλιση και επαύξηση του πλούτου τους. Ορέγονται την εξουσία για το γόητρο και τα λάφυρα που συνεπάγεται η κατοχή της και εντάσσονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς (τους λίγους) που ζουν για την πολιτική και σ’ αυτούς (τους πολλούς) που ζουν από την πολιτική, ανάγοντάς την σε επάγγελμα και πηγή πλούτου». (M. Weber, Η πολιτική ως επάγγελμα)

 Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ασκεί έλξη σε μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι είναι, κατά κανόνα, ανεπάγγελτοι, ατάλαντοι και ανίκανοι για κάποια δημιουργική βιοποριστική δραστηριότητα, και οι οποίοι προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείριση της.

 Πρόκειται για την παρασιτική τάξη των επαγγελματιών πολιτικών που είναι ειδικοί του τίποτα.Οι επαγγελματίες πολιτικοί στερούμενοι ήθους, μπορούν (άνευ αναστολών, ηθικών ή άλλων):

 - Nα υπονομεύουν την κοινωνία, να περιστέλλουν τις ελευθερίες της, να αναιρούν τα δικαιώματά της.

- Nα διατυπώνουν υποσχέσεις (πάντοτε ανεκπλήρωτες).

- Nα εφαρμόζουν πρακτικές (πάντοτε αποτελεσματικές) για την προάσπιση των συμφερόντων και τη διεύρυνση ων προνομίων τους.

- Nα εκφέρουν ανατριχιαστικές ρήσεις του τύπου «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». (Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδιότυπη αντίληψη -που είναι απολύτως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική της ποιότητας των ατόμων που την ασπάζονται- οι χιτλερικοί ρατσιστικοί νόμοι της Νυρεμβέργης, για παράδειγμα, που ήταν καθ’ όλα «νόμιμοι», ήταν και καθ’ όλα… ηθικοί).

• O Αριστοφάνης γράφει
«το να κυβερνάς ένα λαό, δεν είναι δουλειά ανθρώπου τίμιουκαι πεπαιδευμένου αλλά αγράμματου και αχρείου» (Ιππής, στ. 191-3)

• Ο Ανατόλ Φρανς έκφραζε την αποστροφή του για τους πολιτικούς, δηλώνοντας
«Δεν είμαι τόσο ατάλαντος ώστε να ασχοληθώ με την πολιτική».

 • Ο Αντρέ Μαλρό, ομοίως:
«Κανένας δεν ασχολείται με την πολιτική έχοντας ως γνώμονα την ηθική» (L’ Espoir)

 Η σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δεν γίνεται για ιδέες και προγράμματα αλλά για την ιδιωτική και κομματική λαφυραγωγία.

Ο Εμμανουήλ Ροίδης γράφει ότι
«οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τον τόπο ‘δορύκτητον χωράφιον προωρισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των’». (Ασμοδαίος, Πολιτικό Δελτίο)

 ΣΥΜΜΟΡΙΑ  ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Η συμμορία (συντεχνία) των επαγγελματιών πολιτικών απαρτίζεται από τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση που ευθυγραμμίζονται απολύτως όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους ή όταν πρόκειται να διασφαλιστούν συντεχνιακά οφέλη.

• Ο ρήτορας Δείναρχος (4ος-3ος αιώνας) καταγγέλλει ότι
«οι πολιτικοί στις συνελεύσεις χτυπιούνται άγρια μεταξύ τους αλλά στο παρασκήνιο είναι ενωμένοι».

• Ο Ανατόλ Φρανς αποφαίνεται ότι
«η αντιπολίτευση αποτελεί κάκιστο σχολείο για τον δημόσιο βίο. Οι πολιτικοί που εκπαιδεύονται σ’ αυτό το σχολείο, υιοθετούν αντιλήψεις εντελώς αντίθετες απ’ αυτές που πρέσβευαν πριν».

Συνεπώς, οι επαγγελματίες πολιτικοί συνθέτουν μια κατηγορία ικανών τυμβωρύχων και νεκροθαφτών που είναι άξιοι του μισθού τους και της νοημοσύνης μας.

ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πολίτης,όπως προσδιορίζεται από τον Αριστοτέλη, είναι εκείνος που «μετέχει κρίσεως και αρχής». (Πολιτικά, ΙΙΙ)

«Μετέχω στην κρίσησημαίνει ότι συμμετέχω άμεσα στην δικαστική εξουσία και την απονομή της δικαιοσύνης και μετέχω στην αρχήσημαίνει ότι συμμετέχω άμεσα στην κυβερνητική εξουσία» (Κ. Καστοριάδης, Η αρχαία Ελληνική δημοκρατία, σ. 16).

Ο Δήμος υποδηλώνει ένα ειδικό τρόπο οργάνωσης της πολιτικής ζωής της πόλεως η οποία ορίζεται ως ένα σύνολο ελεύθερων πολιτών που αποφασίζουν, όπως προκύπτει από τη χρήση του «έδοξεν τη βουλή και τω δήμω» στο τυπικό όλων των δημοσίων εγγράφων.

«Ο δήμος είναι κύριος των πάντων, και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια όπου ο ίδιος κατέχει την εξουσία»(Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία) και ασκεί την εξουσία ως άμεση δημοκρατία, δηλαδή την ασκεί απευθείας ο ίδιος χωρίς «αντιπροσώπους».

Μια τέτοια πολιτική κοινότητα, ακριβώς επειδή αντλούσε τη νομιμοποίησή της από τον εαυτό της και μόνο, μπορούσε να υφίσταται μέσα από μια διεργασία διαρκούς αυτοθέσμισης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούσε να έχει μια συγκεκριμένη τελική πολιτική μορφή η οποία διαμορφώθηκε μια για πάντα αλλά να βρίσκεται σε μια συνεχή αυτοδημιουργία και αναδημιουργία, συγχρόνως.

Γιατί «η αυτοθέσμισηδεν είναι κατάσταση, είναι διαδικασία που εκφράζεται ως δραστηριότητα μεταβολής των “βασικών”, “καταστατικών” και “συνταγματικών” νόμων (δηλαδή, της πολιτείας) και των άλλων θεσμών, όχι όλων συλλήβδην και ταυτοχρόνως αλλά σταδιακά, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις περιστάσεις». (Κ. Καστοριάδης, ο.π.)

Μέσα από μια μακραίωνη πορεία, ο Δήμος:

• Από θεσμός που εξέφραζε ένα σύνολο πολιτών οι οποίοι αποφασίζουν και νομοθετούν άμεσα, μεταμορφώθηκε σε μια αποκρουστική καρικατούρα του προηγούμενου εαυτού του, την έμμεση «δημοκρατία»(θεσμό που εκφράζει ένα σύνολο υπηκόων οι οποίοι μεταβιβάζουν σε κάποιον άλλο το δικαίωμα να αποφασίζει και να νομοθετεί εξ’ ονόματος τους και εναντίον τους).

 • Απότρόπος συγκρότησης μιας κοινότητας ελεύθερων πολιτών (που ήταν «αυτόνομη, αυτοδίκαιη και αυτοτελής» και στηριζόταν στο απαραβίαστο δικαίωμα να αποφασίζουν άμεσα εκείνοι που την ενσάρκωναν), μετασχηματίστηκε σε έναν, ήσσονος σημασίας, γραφειοκρατικό θεσμό που εδράζεται σε μια δουλική σχέση με την κρατική εξουσία, στο πλαίσιο της οποίας ο πρώην ελεύθερος πολίτης μπορεί να υφίσταται μόνο ως δουλοπρεπής υπήκοος.

Με βάση αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, η έμμεση δήθεν «δημοκρατία» αποτελεί πλήρη αναίρεση και ριζική άρνηση της δημοκρατίας: Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.

Κι ακριβώς, προκειμένου να επικαλυφθεί ο άκρως ολιγαρχικός χαρακτήρας της έμμεσης δήθεν «δημοκρατίας», εφευρέθηκε το τελετουργικό της αναγωγής του υπηκόου σε δήθεν «πολίτη» για μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, μέσω του οποίου απλώς επικυρώνεται δημοσίως η εν λευκώεξουσιοδότηση των υπηκόων στους επαγγελματίες πολιτικούς να αποφασίζουν για την καλύτερη δυνατή διαχείριση των ευτελών συμφερόντων και των εξευτελιστικών προνομίων τους.

 Και οι υπήκοοι -επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» (SamuelJohnson), παραχωρούν σε τακτά διαστήματα στους εξουσιοφρενείς επαγγελματίες πολιτικούς μια εν λευκώ εξουσιοδότηση, η οποία τους επιτρέπει να διευρύνουν αενάως τα υλικά τους συμφέροντα και τα προνόμιά τους και να επιλύουν με επίπλαστο τρόπο τα πλείστα όσα (αν)επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά τους προβλήματα.

Κλεάνθης Γρίβας 

Άγγελοι στη γη της ντροπής

                                    Wasim Zakur
Tο δράμα στη χωρα αρχαίων πόλεων και το πέρασμα των καραβανιών .. το δράμα στη χωρα των χρωμάτων και των διαφορων … το δραμα στη χωρα της Δαμασκου … και της Παλμύρας … δεν έχει τέλος ….
Καθημερινά βγαίνουν στο φως δεκάδες τραγωδίες ..
τραγωδίες που εκθέτουν όλο το “πολιτισμένο” κόσμο
Τραγωδίες που μιλάνε για παιδιά που χάνουν τη ζωή τους χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα.
Αγγελούδια που δε πρόλαβαν να κάνουν όνειρα για να τα δουν να γκρεμίζονται.
… μια από αυτές τις τραγωδίες είναι η ιστορία του μικρού Wasim Zakur απο την Νταρια
Ο Wasim είναι ένα από τα χιλιάδες ορφανά που στοιχειώνουν τις εγκαταλελειμμένες πόλεις.
Ο μικρός άγγελος έχασε τους πάντες .. γονείς και αδέρφια …
έμεινε μονος και προσπαθούσε να επιζήσει
Βοήθεια δε βρήκε πουθενά ,όσοι συγγενείς έμειναν ζωντανοί
..τον είχαν για πεθαμένο και εγκατέλειψαν την περιοχή.
Ο Wasim που το μονο που ήξερε ήταν να παίζει, ήταν αναγκασμένος να επιζήσει μονος

Ο Wasim βρέθηκε νεκρός .. ξεψύχησε από πεινα !!!
Το διαμελισμένο κορμάκι του είχε μείνει αρκετό καιρό πεταμένο στο δρόμο.
Σε δρόμο που δεν τολμάει να περάσει κανεις, λόγο των ελευθερων σκοπευτών.
και όμως ο wasim δεν είχε στο κορμάκι του σημάδι από σφαίρα …
ένα σκελετωμένο παιδάκι που πέθανε απο πεινα…βρεθηκε
φοραγε αντρικά παπούτσια μεγάλα για τα ποδαράκια του …και κουρελια
Εχουμε αναφέρει πολλές φορες ότι τα παιδιά στη Συρια
είναι μεγάλοι άντρες και γυναίκες ..πλεον
αλλα δεν έχουν τις αντοχές των μεγάλων …
Ετσι λοιπόν τα μωρά στη Συρια … πλέον φεύγουν από πεινα …
αν δεν είναι “τυχερά” και φύγουν από σφαίρα ή έκρηξη ..
ντροπή σε όλους μας ..
Ολοι εσείς που έχετε παιδιά και το βραδυ τα βάζετε για ύπνο …
σκεφτείτε για μια στιγμή τον Wasim
..Τον μπόμπιρα που δεν τον έβαλε κανεις για ύπνο ..
Που κανεις δε του πρόσφερε ένα πιάτο φαΐ ..
Σκεφτείτε τον για μια στιγμή …
και πραγματικά σας εύχομαι ότι καλύτερο για τα παιδιά σας ..
ακόμα και σε όσους ρίχνουν λάσπη στον αγώνα μας ..
γιατί τα παιδιά σας δε φταίνε σε τίποτα ..
είναι σαν τον Wasim ..
Άγγελοι στη γη της ντροπής ….
που πέφτουν νεκρά για να μας θυμίσουν ποσο τέρατα είμαστε ..
Δε βρίσκω νόημα πλέον να γράφω αυτές τις γραμμές
χάθηκε όπως χάνονται παιδιά από πεινα το 2013
και οι ηλίθιοι μιλάνε για σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές εισβολές ..
για ισλαμοφασίστες φανατικούς και ψεύτικες εξεγέρσεις .
Σιχαίνομαι τον κόσμο σας ..
προτιμώ να πεθάνω διπλα σε αυτό το παιδάκι...

Κόκκινη Ζώνη

Ελιζέ Ρεκλύ - Ανοιχτό γράμμα προς τους νεότερους Αναρχικούς

Σαν σήμερα το 1830 γεννήθηκε ο Ελιζέ Ρεκλύ. Το όνομά του σίγουρα δεν είναι το πρώτο που συναντά κάποιος ο οποίος μελετά στον Αναρχισμό.
Ενώ κυκλοφορούν σε πάρα πολλές γλώσσες μεταφρασμένα κείμενα των Μπακούνιν και Κροπότκιν, δε συμβαίνει το ίδιο με του Ρεκλύ.

Η επιστολή που ακολουθεί συντάχθηκε στις Βρυξέλλες 4 Δεκ. 1901 από τον Ελιζέ Ρεκλύ και απευθυνόταν στους συντάκτες της εφημερίδας la Huelga General της Βαρκελώνης, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να απευθύνεται σε κάθε νεότερο αναρχικό/αντιεξουσιαστή.

« Αγαπητοί σύντροφοι,

Έχουμε μια βαθιά ριζωμένη συνήθεια να μεγαλοποιούμε τόσο τις δυνάμεις μας όσο και τις αδυναμίες μας. Κατά τη διάρκεια επαναστατικών περιόδων, φαίνεται πως οι περισσότερο μικρές μας ενέργειες έχουν ανυπολόγιστα μεγάλες συνέπειες. Από την άλλη πλευρά, σε περιόδους στασιμότητας, αν και μπορεί να είμαστε εξολοκλήρου αφιερωμένοι στο έργο μας, όλη η ζωή μας φαίνεται άγονη και άχρηστη, και μπορεί ακόμη να αισθανόμαστε παρασυρμένοι από τους ανέμους της αντίδρασης.

Τι πρέπει να κάνουμε τότε προκειμένου να διατηρήσουμε το πνευματικό μας σθένος, την ηθική μας ενέργεια, και την πίστη μας στον καλόν αγώνα;

Έρχεστε σε μένα ελπίζοντας να αξιοποιήσετε την πολύχρονη εμπειρία μου με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Έτσι, ως μεγαλύτερος σας δίνω την εξής συμβουλή:

Μην φιλονικείτε ή ασχολήστε με προσωπικές επιθέσεις. Ακούστε τα επιχειρήματα των άλλων ανθρώπων πριν προβάλετε τα δικά σας. Μάθετε πώς να παραμένετε σιωπηλοί και να σκέφτεστε. Μην προσπαθείτε να κερδίσετε σε μια λογομαχία εις βάρος της δικής σας ειλικρίνειας.

Μελετάτε με σύνεση και επιμονή. Ο μεγάλος ενθουσιασμός και η αφοσίωση που φτάνει στο σημείο να διακινδυνεύεται η ζωή κάποιου δεν είναι οι μόνοι τρόποι προκειμένου να υπηρετηθεί μια υπόθεση. Είναι ευκολότερο να θυσιαστεί η ζωή κάποιου από το να γίνει όλη η ζωή του ένα παράδειγμα για τους άλλους. Η συνειδητή επαναστατικότητα δεν είναι μόνο ενός ανθρώπου μόνο συναίσθημα, αλλά και λογικής, για την οποία κάθε προσπάθεια να προωθήσουμε τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη στηρίζεται σε ακριβή γνώση και εκτενή κατανόηση της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, και της βιολογίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να ενσωματώσει τις προσωπικές του ιδέες στο ευρύτερο πλαίσιο των ανθρωπιστικών επιστημών, και διατηρείται στον αγώνα απ’ την τεράστια δύναμη που κερδίζει μέσα από την πλατιά του γνώση.

Αποφύγετε την υπερεξιδίκευση. Oύτε με τις πατρίδες ούτε με τα κόμματα [ni aux patries aux partis]. Μην είστε ούτε Ρώσοι, Πολωνοί ούτε Σλάβοι. Να είστε μάλλον, άνθρωποι της αλήθειας, απαλλαγμένοι από κάθε σκέψη ιδιαίτερων συμφερόντων, και από σπεκουλαδόρικες ιδέες σχετικά με τη φύση των ανθρώπων, είτε Κινέζων, Αφρικανών, είτε Ευρωπαίων. Ο πατριώτης καταλήγει πάντοτε να μισεί τον ξένο, και χάνει την αίσθηση της δικαιοσύνης που άναψε κάποτε τον ενθουσιασμό του.

Μακριά απ’ όλα τα αφεντικά, τους ηγέτες, και εκείνους που αντιμετωπίζουν τη γλώσσα σαν να ήταν Αγία Γραφή. Απορρίψτε τέτοια ειδωλολατρία και δώστε αξία στα λόγια ακόμη και των πιο στενών σας φίλων ή του σοφότερου καθηγητή μονάχα για την αλήθεια που θα βρείτε σ’ αυτούς. Εάν, αφού έχετε ακούσει, έχετε ακόμα κάποιες αμφιβολίες, στραφείτε μέσα σας και επανεξετάστε το θέμα προτού πάρετε την τελική απόφαση.

Έτσι θα πρέπει να απορρίψετε κάθε αυθεντία, αλλά και να τρέφετε ένα βαθύ σεβασμό για όλες τις αληθείς πεποιθήσεις. Ζήστε τη δική σας ζωή, αλλά επιτρέψτε και στους άλλους την απόλυτη ελευθερία να ζήσουν τις δικές τους.

Αν ριχτείτε στη σύγκρουση προκειμένου να θυσιάσετε τον εαυτό σας για λογαριασμό των ταπεινωμένων και των καταπιεσμένων, αυτό είναι ένα πολύ καλό πράγμα, σύντροφοί μου. Αντιμετωπίστε το θάνατο αρχοντικά. Αν προτιμάτε να αναλάβετε αργή και υπομονετική δουλειά για λογαριασμό ενός καλύτερου μέλλοντος, αυτό είναι ακόμα καλύτερο πράγμα. Κάντε το στόχο της κάθε στιγμής μιας γενναιόδωρης ζωής. Αλλά εάν επιλέξετε να παραμείνετε φτωχοί μεταξύ των φτωχών, εν πλήρη αλληλεγγύη μ’ εκείνους που υποφέρουν, ας λάμψει η ζωή σας σαν ευεργετικό φως, ένα τέλειο παράδειγμα, ένα καρποφόρο μάθημα για όλους!

Γειά σας, σύντροφοι.
Ελιζέ Ρεκλύ».

Από:  ΑΙΧΜΗ

Ελιζέ Ρεκλύ
ένας παραμελημένος πρωτοπόρος
της αναρχίας. Αφιέρωμα: ΕΔΩ

Στους ψηφοφόρους

Ψηφοφόροι:

Εφόσον διεκδικώ τις ψήφους σας, σας οφείλω λίγα λόγια. Ορίστε λοιπόν:
Κατάγομαι από παλιά γαλλική οικογένεια, αν μου επιτρέπεται, και είμαι γομάρι από καλή ράτσα, ένα γομάρι με την καλή έννοια της λέξης: τέσσερις οπλές και παντού μαλλί.
Το όνομα μου είναι Άχρηστος, όπως είναι και οι υπόλοιποι υποψήφιοι.
Είμαι κενός, όπως πολλά ψηφοδέλτια που επιμένουν να μην μετράνε και τα οποία πλέον ανήκουν σε μένα.
Η εκλογή μου είναι εξασφαλισμένη.
Καταλαβαίνετε πως μιλάω ειλικρινά.

Πολίτες:

Σας κορόιδεψαν. Ειπώθηκε πως η τελευταία βουλή, αποτελούμενη από ηλίθιους και αγύρτες, δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία. Αυτό είναι ψευδές.
Αντιθέτως, μία βουλή που αποτελείται από ανόητους εκπροσώπους και κλέβει, σας αντιπροσωπεύει τέλεια. Μη διαμαρτύρεστε. Ένα έθνος έχει τους αντιπροσώπους που του αξίζουν.
Γιατί τους εκλέξατε;
Δε ντρέπεστε να παραδεχτείτε, μεταξύ σας, πως όσο αλλάζουν τα πράγματα τόσο μένουν ίδια και πως οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι σας, σας χλευάζουν και σκέφτονται μόνο το συμφέρον τους, δόξα ή λεφτά.
Τότε γιατί θα τους επανεκλέξετε αύριο;
Ξέρετε πολύ καλά πως αυτοί που εκλέγετε θα αθετήσουν το λόγο τους για μια επιταγή και πως θα κάνουν ρουσφέτια με  δουλειές, θέσεις και καταστήματα καπνού.
Αλλά για ποιους είναι τα καταστήματα καπνού, οι θέσεις και οι επικερδείς και άνετες δουλειές, αν όχι για τις Εκλογικές Επιτροπές, που πληρώνονται με αυτόν τον τρόπο;
Οι τσοπάνηδες των Επιτροπών είναι λιγότερο αδαείς από το κοπάδι.
Η βουλή αντιπροσωπεύει τους πολλούς.
Μια βουλή ηλίθιων και κουτοπόνηρων, γερο-ανόητων και Robert Macaires* είναι απαραίτητη για να προσωποποιεί και τους επαγγελματίες ψηφοφόρους και τους μελαγχολικούς προλετάριους την ίδια στιγμή.
Αυτοί είστε!
Σας κοροϊδεύουν, καλοί ψηφοφόροι, σας ξεγελούν και σας κολακεύουν όταν σας λένε πως είστε όμορφοι, δίκαιοι, σωστοί, εθνικά ανεξάρτητοι, κυρίαρχος λαός, ελεύθεροι άνθρωποι… Θερίζουν τις ψήφους σας και αυτό είναι όλο. Είστε καρποί για να δρέψουν… Αχλάδια.
Σας ξεγελούν συνέχεια. Σας λένε πως η Γαλλία είναι ακόμα η Γαλλία. Αυτό δεν είναι αλήθεια.
Με κάθε μέρα που περνάει η Γαλλία χάνει τη σημασία της στον κόσμο. κάθε φιλελεύθερη σημασία. Δεν είναι πλέον ένα έθνος ριψοκίνδυνων ανθρώπων που διαδίδουν τις ιδέες και τον πολιτισμό. Είναι μια Μαριάννα που γονατίζει μπροστά στους αυτοκράτορες. Είναι κρατισμός αναγεννημένος πιο υποκριτικά από ότι στη Γερμανία. Ένα ξυρισμένο κεφάλι κάτω από ένα κεπί**.
Σας κοροϊδεύουν, δε σταματούν να σας κοροϊδεύουν. Σας μιλάνε για ομοψυχία όταν ο αγώνας για το ψωμί δεν ήταν ποτέ τόσο οξύς ή αιματηρός όσο τώρα.
Σας μιλάνε για πατριωτισμό και για την ιερή μας προγονική κληρονομιά, σε σας που δεν έχετε τίποτα.
Σας μιλάνε για ακεραιότητα και να οι πειρατές του Τύπου, οι δημοσιογράφοι, που είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα, μεγάλοι απατεώνες και εκβιαστές, να τραγουδούν για την εθνική τιμή.
Οι υποστηρικτές της Δημοκρατίας, οι μικροαστοί, οι μικροί άρχοντες είναι σκληρότεροι με τους ζητιάνους από ότι ήταν οι δυνάστες προηγούμενων καθεστώτων. Ζούμε κάτω από το μάτι του επόπτη.
Οι αποδυναμωμένοι εργάτες, παραγωγοί που δεν καταναλώνουν τίποτα, είναι ικανοποιημένοι να γλείφουν υπομονετικά το κόκαλο χωρίς κρέας που τους πετούν, το κόκαλο της καθολικής ψήφου. Και μόνο για να πουν ψέματα και για να εμπλακούν σε εκλογικές συζητήσεις κουνούν τα σαγόνια τους, σαγόνια που δε ξέρουν πια πως να δαγκώσουν.
Και όταν, σε κάποιες περιπτώσεις, τα παιδιά του λαού ξυπνούν από τη νάρκη τους, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το το γενναίο στρατό μας, όπως στο Φουρνιέ***… και η λογική του Lebel**** γεμίζει τα κεφάλια τους μολύβι.
Η δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους. Οι έντιμοι κλέφτες του Παναμά μετακινούνται με άμαξες και δε ξέρουν τι είναι το κάρο.  Χειροπέδες όμως σφίγγουν τους καρπούς των γέρων εργατών που συλλαμβάνονται ως αλήτες.
Το αίσχος του σήμερα είναι τόσο μεγάλο, που κανένας υποψήφιος δεν τολμά να υπερασπιστεί την κοινωνία. Οι πολιτικοί που πρόσκεινται στην αστική τάξη, αντιδραστικοί ή ανατρεπτικοί, με   δημοκρατικά προσωπεία ή ψεύτικες μύτες, διακηρύσσουν πως αν τους ψηφίσετε τα πράγματα θα βελτιωθούν, θα είναι καλά. Αυτοί που σας έχουν ήδη πάρει τα πάντα, θέλουν κι’ άλλα.
Δώστε τις ψήφους σας, Πολίτες!
Οι ζητιάνοι, οι υποψήφιοι, οι κλέφτες, οι ψηφοθήρες όλοι έχουν έναν μοναδικό τρόπο να φτιάχνουν και να ξαναφτιάχνουν το Δημόσιο Καλό.
Ακούστε τους καλούς εργάτες, τους κομπογιαννίτες του κόμματος, θέλουν να πάρουν την εξουσία… ώστε να την καταργήσουν καλύτερα.
Άλλοι επικαλούνται την Επανάσταση και ξεγελούν τους εαυτούς τους, καθώς ξεγελάνε εσάς. Οι ψηφοφόροι δε θα κάνουν ποτέ Επανάσταση. Η καθολική ψήφος δημιουργήθηκε ακριβώς για να εμποδίσει την αντρίκια δράση.  Ο Τσάρλι περνάει καλά ψηφίζοντας…
Και αν ακόμα κάποιο γεγονός έβγαζε τους ανθρώπους στο δρόμο και μία ομάδα αναλάμβανε δράση απαντώντας σε κάποια επίθεση της αστυνομία ή του στρατού, τι θα περιμέναμε από το συνωστισμένο πλήθος που βλέπουμε, αυτήν τη δειλή και άμυαλη μάζα.
Εμπρός! Εμπρός άνθρωποι του πλήθους! Εμπρός ψηφοφόροι! Στις κάλπες… και σταματήστε να παραπονιέστε. Αρκετά. Μην προσπαθήτε να εμπνεύσετε τον οίκτο για τη μοίρα που μόνοι σας επιβάλλατε στους εαυτούς σας.
Μην προσβάλλετε τους Αφέντες που δώσατε στους εαυτούς σας.
Αυτοί οι αφέντες αξίζουν όσο και εσείς, καθώς σας κλέβουν. Μάλλον αξίζουν περισσότερο: αξίζουν 25 φράγκα την ημέρα, χωρίς να μετράμε τα άλλα οφέλη. Και έτσι πρέπει να είναι.
 Ένας ψηφοφόρος δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αποτυχημένος υποψήφιος.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο, με μικρές οικονομίες και μικρές ελπίδες, άπληστοι μικρέμποροι και αργοκίνητος εξημερωμένος λαός, χρειάζονται μία μέτρια βουλή για ενώνει και να βγάζει χρήματα από ότι ποταπό υπάρχει στο έθνος.
Γι’ αυτό ψηφίστε, ψηφοφόροι! Ψηφίστε! Η βουλή προέρχεται από εσάς. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δημιουργήστε μια βουλή κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση σας. Ο σκύλος γυρνά στον εμετό του. Γυρίστε στους εκπροσώπους σας…



1. Χαρακτήρας ενός ληστή από ένα διάσημο θεατρικό έργο του Frederic Lemaitre.
2. Είδος στρατιωτικού καπέλου της εποχής.
3. Ο τόπος που έλαβε χώρα η Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση του 1891, η οποία διαλύθηκε με μεγάλη βιαιότητα από το στρατό.
4. Τύπος τουφεκιού του γαλλικού στρατού που φέρει το όνομα του Γάλλου αξιωματικού, που ήταν επικεφαλής της επιτροπής κατασκευής του.
Το “Στους ψηφοφόρους” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) και δημοσιεύτηκε στην αναρχική έκδοση La Feuille.
Πηγή στα αγγλικά: To the Voters, The Anarchist Library
Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

http://theparabellum.squat.gr/

Κρισναμούρτι - Περι αξιοπρέπειας

Κρισναμούρτι: Περί αξιοπρέπειας

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΟ. Ένα γραφείο ή μία αξιοσέβαστη θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Είναι σαν να φοράς γραβάτα. Η γραβάτα, το κοστούμι, το πόστο, δίνουν αξιοπρέπεια. Ένας τίτλος ή μια θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Ξεγύμνωσε όμως τους ανθρώπους απ’ όλα αυτά και θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία τού να μην είσαι τίποτα.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΑΧΤΑΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ, και με το να είναι κάτι, παίρνουν θέση στην κοινωνία που θεωρείται σεβαστή. Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες -έξυπνοι, πλούσιοι, επιστήμονες, άγιοι- κι όποιος δε μπορεί να καταταγεί σε μια κατηγορία αναγνωρισμένη από την κοινωνία, θεωρείται πρόσωπο περιθωριακό.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ, δε μπορεί να καλλιεργηθεί, και αν κανείς είναι συνειδητά αξιοπρεπής, σημαίνει ότι όλη την ώρα νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, που σημαίνει ότι είναι ασήμαντος, μικροπρεπής. Το να είσαι τίποτα σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την ιδέα τού να είσαι κάτι. Αληθινή αξιοπρέπεια υπάρχει, όταν δεν ανήκεις ή βρίσκεσαι σε κάποια ξεχωριστή θέση. Αυτό δε μπορεί κανείς να σ’ το αφαιρέσει, θα υπάρχει πάντα.

ΤΟ Ν’ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙ, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο, που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε -διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία, και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής.

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.

ΕΙΜΑΣΤΕ -ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ- ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ή μιας ποικιλίας από διαθέσεις. Λίγοι από μας ξεφεύγουν απ’ αυτό. Για μερικούς έχει σχέση με τη σωματική τους κατάσταση, για άλλους με τη διανοητική και μας αρέσει αυτή η «μια πάνω μια κάτω» κατάσταση, νομίζουμε ότι αυτή η αλλαγή διάθεσης είναι μέρος της ύπαρξης ή πάλι απλώς αφήνει κανείς να παρασύρεται μια από τη μία διάθεση και μια από την άλλη.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑΣΜΕΝΟΙ σ’ αυτό το «πάνω κάτω», που είναι ελεύθεροι από το να παλεύουν να γίνουν κάτι, έτσι που εσωτερικά υπάρχει μια σταθερότητα που δεν είναι αποτέλεσμα θέλησης, μια σταθερότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, που δεν είναι σταθερότητα από συγκεντρωμένο ενδιαφέρον σε κάτι, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας δραστηριότητας σαν τις παραπάνω. Εμφανίζεται, όταν η θέληση παύει να δρα.

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Οι πλούσιοι έχουν μια ιδιαίτερη αλαζονεία. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, σε κάθε χώρα, οι πλούσιοι έχουν γύρω τους εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν οποιονδήποτε, ακόμα και τους θεούς, και μπορούν πράγματι ν’ αγοράσουν τους δικούς τους θεούς.

ΑΥΤΗ Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ, αλλά και στις ικανότητες, τα ταλέντα, που μπορεί να έχει κανείς. Οι ικανότητες δίνουν στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας. Τον κάνουν να νιώθει επίσης ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι είναι διαφορετικός. Όλα αυτά τού δίνουν μια αίσθηση υπεροχής: κάθεται ικανοποιημένος και κοιτάζει τους άλλους να πασχίζουν και να ντροπιάζονται -δεν έχει συναίσθηση της δικής του άγνοιας και σε τι σκοτάδι βρίσκεται ο νους του.

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΦΥΓΗ ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. Αλλά και η φυγή είναι ένα είδος αντίστασης που γεννάει τα δικά της προβλήματα. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο Γράμματα Σε Μια Νεαρή Φίλη, του Τζίντου Κρισναμούρτι, εκδ. Καστανιώτης.

Ο Τζίντου Κρισναμούρτι (11 Μαΐου 1895-17 Φεβρουαρίου 1986) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και πνευματικούς δασκάλους όλων των εποχών. Δεν ανέπτυξε καμία φιλοσοφική θεωρία ή θρησκεία, αλλά μίλησε, κυρίως, για πράγματα που αφορούν όλους μας, για τα προβλήματα της ζωής μας στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και για την ανάγκη του ανθρώπου να ελευθερωθεί από τα εσωτερικά του εμπόδια. Εξήγησε με μεγάλη ακρίβεια τους λεπτούς μηχανισμούς του νου και τόνισε την ανάγκη για στοχασμό και πνευματικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Ο Κρισναμούρτι έγραψε τα Γράμματα Σε Μια Νεαρή Φίλη από τον Ιούνιο του 1948 έως το Μάρτιο του 1960, για μια νεαρή φίλη που ήρθε κοντά του πληγωμένη σε σώμα και ψυχή. Στα γράμματα αυτά ξετυλίγεται ολόκληρη η διδασκαλία του, καθώς η επούλωση των πληγών και η διδασκαλία προχωρούν ταυτόχρονα.



Από:  doctv

Ζαπατίστας - 20 χρόνια εξεγερμένης αξιοπρέπειας

Οι Ζαπατίστας κλείνουν 20 χρόνια αγώνων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και το φασιστικό διεφθαρμένο Μεξικάνικο κράτος. Εξασφαλίζοντας μέχρι σήμερα την αυτονομία σε 5 αυτόνομους δήμους, σε 5 αυτοοργανωμένα κέντρα, που τα ονομάζουν Caracoles. Αυτόνομες, αυτοοργανωμένες περιοχές που η εξουσία έχει περάσει αμεσοδημοκρατικά στις γενικές συνελεύσεις των κατοίκων, ανδρών και γυναικών. Φυσικά με τους Ζαπατίστας, να χουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων, εξασφαλίζοντας όμως την ηγεμονία και όχι την κυριαρχία επί των ζητημάτων.  Και αυτή είναι η μεγάλη κατάκτηση έως τα τώρα των Ζαπατίστας, εξασφαλίζοντας στους αυτόχθονες μια εξεγερμένη αξιοπρέπεια, που τους την είχε αφαιρέσει το Μεξικάνικο κράτος.

Το κίνημα των Ζαπατίστας είναι ένα νέο κίνημα που δεν μοιάζει με τα έως τα τώρα ανταρτικά αριστερά κινήματα. Είναι ένας εκλεκτικός συνδυασμός μαρξισμού, αναρχισμού, ρομαντικού αντικαπιταλισμού και των αυτοχθόνων ινδιάνικων κοσμοθεωρήσεων. Οι Ζαπατίστας δεν επιθυμούν να μπουν στο πολιτικό παιχνίδι, επιλέγουν το μακρύ ταξίδι προς την απελευθερωτική αυτοσυνειδησία, δίχως να μετατρέπονται σε σωτήρες ή εξουσιαστές.

.
Δεν συνάντησαν κάποιες θεωρήσεις της μετα-αυτονομίας, οι θεωρητικοί της μετα-αυτονομίας, όπως  ο  Τζον Χολογουέϊ  τους «συνάντησε» και είδε ένα μοντέλο για το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο δίχως να πάρουμε την εξουσία. Είχαν την πρόνοια να μην μπλέκουν ή καλύτερα να απεμπλακούν νωρίς από τα διάφορα αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα με ηγεμονικό το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, που  συνετρίβησαν με την αρχή της κρίσης.

Πρόκειται για ένα αυθεντικό επαναστατικό κίνημα που ερευνά τον δικό του ανατρεπτικό ρόλο δίχως να θεωρεί πως μπορεί και πρέπει να γίνει μοντέλο, το παγκόσμιο μοντέλο για άλλες απόπειρες.

Ιδιαίτερα μετα την 6  Διακήρυξης της Ζούγκλας Λακαντόνα επιχειρούν να οικοδομήσουν ένα πλατύ αντιθεσμικό, αντιεξουσιαστικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο που δεν θα μπλεχτεί με το κομματικό σύστημα, αλλά θα γενικεύσει την ανατρεπτική πορεία και λογική. Με γνώμονα και οδηγό την αυτοδιαχείριση, την αυτοοργάνωση, την δημοκρατία, την ισότητα, την ελευθερία και την εξεγερμένη αξιοπρέπεια.

Έναν χώρο που  «ίσως βρούμε κοινά σημεία όλοι εμείς που είμαστε απλοί και ταπεινοί και, όλοι μαζί, οργανωθούμε και συντονίσουμε τους αγώνες μας που τώρα είναι μοναχικοί και διάσπαρτοι… Για να βαδίσουμε μαζί για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που μας αρνούνται».

Το πλέον σημαντικό και καθοριστικό στην περίπτωση των Ζαπατίστας είναι η πρόθεση και η επιλογή τους να μην το παίξουν πολιτικοί σωτήρες. Η επιλογή τους να δώσουν, να μεταβιβάσουν την εξουσία στους αυτόνομους δήμους στις γυναίκες και τους άνδρες που κατοικούν εκεί, στις γενικές συνελεύσεις. Φυσικά γνωρίζουμε η  καλύτερα φανταζόμαστε πως παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων και πως αυτή η κατάσταση συνιστά μια δυαδική εξουσία που δεν απειλεί ακόμη την κεντρική κρατική εξουσία και για αυτό σε μεγάλο βαθμό την ανέχεται  και σε ένα άλλο βαθμό δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Η συγκεκριμένη αντίληψη των Ζαπατίστας είναι κάτι που θα πρέπει να μπολιάσει όλα τα επαναστατικά απελευθερωτικά κινήματα και από αυτή την οπτική μπορούμε να πούμε πως αποτελούν παράδειγμα.

Δηλαδή σε πιο βαθμό η επαναστατική πρωτοπορία πάρει αυτή την εξουσία στο όνομα της τάξης, του λαού, των εξεγερμένων  η παίξει το ρόλο του κρυφού «κυβερνήτη», σε μια πρώτη φάση και αποχωρήσει τελείως από τα πράγματα σε μια δεύτερη, αφήνοντας την διοίκηση των πραγμάτων στις γενικές συνελεύσεις.

Από την άλλη πλευρά ας μην έχουμε αυταπάτες, η γραφειοκρατία μπορεί να δημιουργηθεί ακόμη και με ένα αντιεξουσιαστικό τρόπο, όπου οι αόρατοι «κυβερνήτες» μετατρέπονται σε αόρατοι δικτάτορες, μην δίνοντας πουθενά λογαριασμό. Συχνότατα ο δρόμος προς την κόλαση κτίζεται με τις καλύτερες των προθέσεων.  Και αυτό εξαρτάται τόσο από την ποιότητα της πρωτοπορίας, όσο και απ την συνείδηση των λαϊκών μαζών.

Πάντως οι Ζαπατίστας και στο συγκεκριμένο χώρο και τόπο διαχειρίζονται τα ζητήματα της εξουσίας με αριστοτεχνικό τρόπο, μετατρεπόμενοι σε σοφούς «σαμάνους»- «βασιλιάδες». Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.


Δημήτρης Αργυρός